Drie jaar geleden stortte ik in op het werk. Opgebrand. Burn-out. Ik bleef thuis, maandenlang. Ik zocht therapie. Ik zocht pillen. Ik zocht mezelf. Ik zocht een manier om met het werk en het leven om te gaan.
Dit is het verhaal van mijn zoektocht.
Je kunt meteen naar een van deze hoofdstukken springen:
- Hoofdstuk 1: Woede
- Hoofdstuk 2: Rust
- Hoofdstuk 3: Therapie
- Hoofdstuk 4: Pillen
- Hoofdstuk 5: Deeltijds werk
- Hoofdstuk 6: Loopbaanonderbreking
Mijn verhaal eindigt hier niet. Ik heb nog een vervolg geschreven, maar daarvoor moet je mijn verhaal in boekvorm lezen. Hier vind je meer informatie over mijn boek Opgebrand.
Intussen schreef ik ook deze blogposts:
- En toen was ik hartpatiënt
- Hoe ik op intensieve belandde
- Waarom ik de Big Five stiekem tóch niet vertrouw
- Never mind the MBTI, here’s the BIG FIVE!
- Waarom de MBTI-test nonsens is. Helaas.
- Drie tips voor minister Maggie De Block
- De nieuwe definitie van burn-out
- Vier schepenen, een OCMW-voorzitter en een burgemeester
- Burn-out comedy
- Gebrandmerkt
- De allegorie van Jan en Piet
- Afscheid van Brussel: 6 dingen die ik zeker NIET zal missen
- Afscheid van Brussel: 8 dingen die ik zeker zal missen
- Een verhaaltje voor het werken gaan
- Mijn 22 maart
- Dit denken introverten ècht over extraverten
- 220 verjaardagskaartjes
- OCMW
- 4 verschillen tussen introverten en extraverten
- Waardering op het werk. Hoe moeilijk kan het zijn?
- 30 dagen stilte: week 4
- 30 dagen stilte: week 3
- 30 dagen stilte: week 2
- 30 dagen stilte: week 1
- Ziekenhuizen: kille kweekvijvers voor burn-out
- Flarden Boekenbeurs
- 5 dingen die ik geleerd heb uit mijn burn-out
- Boek (4) — inclusief promopraatje
- Boek (3)
- Boek (2)
- Boek (1)
- Met mijn kop tegen de muur
- Minder doen met meer
- Waarom ondernemers nooit ziek zijn, en werknemers altijd
- De magie van de televisie
- De burn-outboom (of hoe ik in De Zevende Dag terecht kwam)
- Bedankt
Alweer een opgebrand geval 
Maarten ik was deze morgen echt helemaal stil door jouw verhaal en ook zo herkenbaar voor mij. Gelukkig zag ik het door mijn directe omgeving net op tijd voor ik in een echte burn-out. Toch blijft het voor mij ook een steeds balanceren met mijn grensbewaking. Gelukkig heb ik nu een erkende arbeidshandicap gekregen voor mijn spierziekte waardoor ik hopelijk kan voorkomen dat ik in een burn-out terechtkom. Ik vind het moedig dat jij je ervaring met anderen wil delen op deze manier.
Bedankt voor je mooie reactie, Hilde, en bedankt om je eigen ervaring te delen. Ik ben blij dat jij het net op tijd hebt kunnen afwenden, en dat je nu een goede oplossing hebt om burn-out te kunnen voorkomen.
Ik heb ook veel gehad aan het boek : De kleine prins. Dit is één van uitspraken die ik zo passend vind eenmaal je het geheim hebt ontdekt van wie je werkelijk in het leven bent, voor wat en voor wie je het leven zinvol wil maken.
‘Vaarwel, sprak de vos. Hier heb je mijn geheim. Het is erg eenvoudig: alleen met je hart kun je goed zien. Het wezenlijke is onzichtbaar voor het oog. – Het wezenlijke is onzichtbaar voor het oog, herhaalde de kleine prins om het goed te onthouden. – Het is de tijd die je aan je roos besteed hebt, die jouw roos zo belangrijk maakt.’
Beste Maarten,
Via een vriendin die zich ook door een burn-out worstelde ontdekte ik jouw blog. Het geeft me inspiratie, inzicht en hoop. Ik zit nu zelf in de eerste 6 herstelmaanden van mijn burn-out, al kan ik nu maar pas echt beginnen met het herstel omdat ik als zelfstandige eerst een hele berg over moest om mijn zaak te stoppen. In januari ging bij mij het licht uit. Ik heb 25 jaar geleefd in functie van vanalles en iedereen. Ze zeggen mij dat ik terug moet leren om van dingen te genieten zonder dat er een doel aan vast hangt. Dat ik dingen moet doen dat ik graag doe, alleen zou ik begot niet weten wat ik graag doe. Ik herken mezelf niet meer. Mijn hele identiteit naar buiten toe blijkt nu, na enige sessies bij de psycholoog, een facade die ik opgetrokken heb uit sociale angst en door subassertiveit. Dit staat zo haaks op wie ik was of dacht dat ik was. Ik was voorzitter en trekker van 5 organisaties en was geen dag thuis. Er zijn momenten dat ik er bang van word. Op het moment dat alles op mijn 43ste in zijn plooi zou moeten liggen, blijkt heel mijn leven gebaseerd op een leugen die ik dan nog zelf aan mijzelf heb wijsgemaakt… het doet in ieder geval deugd te lezen hoe jij er door bent gekomen. Ik herken er veel van. Het doet me beseffen dat de herstelperiode van 2 jaar waar mijn huisarts van spreekt geen fabeltje is en dat ik deze keer maar beter luister. Is jouw boek eigenlijk nog verkrijgbaar?
Maarten,
als vertrouwenspersoon (VP) voor het Agentschap voor Natuur en Bos (1 VP voor 800 mensen !!) zat ik in de zaal en ben nu nog steeds onder de indruk van je verhaal, maar ook de openheid waarmee je dit alles vertelt. Alle respect !!
Voorafgaandelijk signalen geven, signalen herkennen én signalen ontvangen, men kan dan niet meer zeggen : ‘dat hebben we niet gezien/geweten’. Ik ben van plan om bij ANB voor dit thema aandacht voor te vragen.
Steeds jij en anderen van harte welkom voor een anti-burn-out wandeling doorheen het Zoniënwoud en wel met de boswachter.
Dirk, op 08.02.’14 30jaar boswachter.
Dag Dirk,
Bedankt voor je mooie woorden. Ik hoop dat je een goede manier vindt om burn-out bespreekbaar te maken binnen ANB en dat je erin slaagt om een aantal burn-outs bij de ANB’ers te vermijden. Het is geen gemakkelijke taak, maar ik wens je er alle succes mee!
Het Zoniënwoud is inderdaad een prachtige omgeving om te wandelen. Het is al veel te lang geleden dat ik er nog eens geweest ben; ik zet het op mijn wenslijstje voor 2014 🙂
Dag Maarten, ik zet deze link met veel plezier op mijn Facebook-pagina. Mooi geschreven en ik kijk uit naar je boek. Ikzelf werk samen met een collega aan een online oriënterende cursus over Burn-out. Het is hoog tijd, WE vallen als vliegen …
Bedankt dat je je verhaal met iedereen wilt delen zo het toch blijkt dat het je veel energie gekost heeft. Mag je zeker trots op zijn! Dit thema wordt nog door te weinig mensen “serieu” genomen. Ik ga dit als vertrouwenspersoon bij gesprekken zeker in mijn achterhoofd meenemen en de nodige links leggen met de ervaring uit je verhaal.
Mijn excuses voor mijn erg late antwoord. Alsnog bedankt voor je reactie, Patrick, en ik hoop dat mijn verhaal intussen al bij een aantal gesprekken geholpen heeft.
Dag Maarten,
Ik las vandaag je blog, heel herkenbaar. Alhoewel het bij mij eerder een fysiek protest van mijn lichaam geworden is en dan bij het uitzieken helemaal ingestort. Redelijk snel gestart met medicatie en therapie om er snel weer bovenop te zijn voor m’n kindjes. Met vallen en opstaan ben ik aan de beterhand en zelfs al 2 maanden halftijds aan het werk na 5 maand thuis.
Ik ga morgen op zoek naar je boek want ik wil graag weten hoe mijn echtgenoot en kindjes het ervaren hebben. Ik heb geprobeerd om de kleintjes niet veel te laten merken maar volgens mij voelden ze het wel.
Bedankt om het zo open te delen, het helpt diegenen die weten waarover je praat maar ook diegene die het van dichtbij meemaken. Hopelijk helpt het iedereen om de signalen te herkennen en hopelijk tijdig te reageren. En vooral bewijs je dat het zelfs mogelijk is om een grote uitdaging, een boek publiceren, tot een goed einde te brengen. Chapeau!
Mijn excuses voor de erg late reactie, Tineke. Alsnog bedankt voor je mooie compliment! We zijn nu een half jaar later; lukt het werk je nog steeds? Ik ben benieuwd naar de reactie van je man en kinderen. Was de beschrijving van mijn vrouw en mijn zoontje herkenbaar voor hen?
Ik heb onlangs een boek ontdekt dat zich specifiek richt tot de partner van iemand in een burn-out: ‘Burn-out en naastbetrokkenen’ (http://www.dekrachtvanburnout.com/boeken/boek1.php#anker). Het is zeker het lezen waard. Een boek om burn-out begrijpelijk aan kinderen uit te leggen, heb ik helaas nog niet gevonden.
Warme groet,
Maarten
dag Maarten,
mijn trein gemist, de volgende had 30 minuten vertraging en dan nog anderhalf uur sporen… allemaal niet erg! ik heb ondertussen je boek uitgelezen en begrijp mezelf opeens zoveel beter! Iedereen die het wil horen vertel ik vanaf nu het onderscheid tussen extraverte en introverte mensen. Ik wist reeds langer dat ik me-time maar ook me-space nodig heb! Dankzij jou hoef ik mij niet meer schuldig te voelen… Gelukkig is de tijd dat ik riep op mijn kinderen voorbij, Heb er 3 jaar over gedaan…. ziekteverlof, medicatie, psycholoog, relaxatietherapie…. allemaal zo herkenbaar. Begrip kan zoveel doen, daar zal jouw boek ongetwijfeld toe bijdragen, super!
Bedankt om je eigen gevoelens en ervaring te delen, Anne-Marie. Ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen, en ik ben zeker dat jij ook anderen helpt door hen de verschillen tussen introversie en extraversie uit te leggen. Hou vooral die me-space goed vast, die is heel waardevol! 🙂
Hey Maarten
Ik zit zelf sinds januari thuis met een burn-out. Alwéér een opgebrand geval ;-). Ik heb het nu nog ontzettend moeilijk om het te aanvaarden. Mijn therapeut zegt me dat ik goed bezig ben, maar ik heb zelf het gevoel dat ik niks doe. Ik merk dat ik veel steun vind bij lotgenoten, maar jammer genoeg zijn er maar weinig mensen die er openhartig over kunnen praten. Je blog is een eye-opener voor me, en een grote steun. Ik heb er een stukje erkenning gevonden die me stilaan terug wat vaste grond onder mijn voeten geeft, grond die ik zo mis… Ik heb zelf altijd graag geschreven. Dankzij het lezen van je blog ben ik er eindelijk toe gekomen om ook mijn eigen ervaringen eens voor mezelf op papier te zetten. En het doet me deugd.
Bedankt en nog veel succes!
Inge
Dag Inge, nog eens bedankt voor je reactie. Ik ben blij dat mijn verhaal je een beetje heeft kunnen helpen, en ik ben nog blijer dat je daardoor zelf bent beginnen schrijven. (Als je je ervaringen ooit op een blog zet, geef je me dan een seintje?) Ik wens je in ieder geval veel geduld om de schijnbaar langzame weg naar herstel vol te houden. Niks doen maakt trouwens deel uit van je herstel, he.
Warme groet,
Maarten
Beste Maarten,
Bedankt voor je boek. Ik heb het meteen na mijn diagnose gevonden in de bibliotheek en hoewel het soms erg confronterend was om te lezen heeft het me de juiste richting aangewezen. Ik hoop dat het intussen beter gaat met jou en je naasten.
Ik ben vandaag een anoniem blogje begonnen over hetzelfde onderwerp: https://enerziek.wordpress.com. Omdat we mensen kunnen helpen door ons verhaal te vertellen.
Schouderklopje,
E.
Beste E., hartelijk dank voor je mooie reactie. Ik vind het moedig van je dat je je eigen ervaringen ook op je blog deelt. Ik ga ze vanaf nu met interesse blijven lezen. Ik zie alvast een aantal parallellen met mijn verhaal. Veel succes!
Hallo allemaal,
Wij Sabine Karelse, Kaylee de Bot en Lindsey van Hooijdonk zijn eerste jaar toegepaste psychologie studenten te Nijmegen. Nu moeten wij in opdracht voor school jongeren tussen de 15 en 25 jaar interviewen die een burn-out ervaren of hebben ervaren (dit kan ook anoniem). Uiteindelijk is het de bedoeling dat wij hier een onderzoeksartikel over gaan schrijven.
Ben jij iemand tussen de 15 en 25 jaar en ervaar jij momenteel een burn-out of heb je een burn-out ervaren en zou jij ons willen helpen? Dan horen we graag van je.
Contact opnemen kan via: kayleedebot@hotmail.com
M.v.g.
Sabine Karelse, Lindsey van Hooijdonk en Kaylee de Bot
Dag Sabine, Lindsey en Kaylee, hebben jullie al eens contact genomen met Mariëlle Lunenburg (https://twitter.com/marinenburg)? Zij heeft het boek ‘Jong Opgebrand’ geschreven, en kan jullie misschien wel aan een getuige helpen.
Warme groet,
Maarten
Goed boek… En een ontzettend herkenbaar verhaal! Ik sukkel ondertussen een jaar… In november eindelijk de moed gehad mijn situatie aan de huisarts uit te leggen. Ondertussen gaat deze van kwaad naar erger en ik probeer mijn hoofd boven water te houden zonder thuis te zitten. Goed wetende dat ik mezelf daarmee alleen maar kwaad berokken. Bang voor het stigma, de overtuiging dat ik het zelf moet kunnen oplossen, schrik om mijn collega’s te laten verdrinken in het vele werk als ik ook nog eens wegval… Ik weet het allemaal niet meer. En ondertussen blijven manlief en de huisarts bijna smeken om even thuis te zitten! we zien wel… Ik wou dat ik het lef had om het gewoon toe te geven en er te kunnen aan werken!
Groetjes!
Beste Eveline, mijn excuses voor de erg late reactie van mij. Hoe gaat het nu met je? Heb je het hoofd boven water kunnen houden, of heb je je uiteindelijk toch genoodzaakt gezien om thuis te blijven? Ik herken alle twijfels waarmee je zit, de schuldgevoelens tegenover collega’s, de angst om zwak te lijken tegenover jezelf of tegenover anderen… Maar uiteindelijk heeft mijn lichaam me toch gedwonen om thuis te blijven, tegen al die angsten en schuldgevoelens in. En pas toen ik (gedwongen) afstand had genomen van het werk, heb ik langzaam leren omgaan met die belemmerende gevoelen – leren me niet schuldig te voelen omdat ik mijn eigen welzijn boven het welzijn van anderen plaatst bijvoorbeeld. Eveline, ik hoop dat je de innerlijke kracht vindt om jezelf over te geven aan je eigen noden, en naar je lichaam (en je huisarts en je man) te luisteren.
Warme groet,
Maarten
Bedankt voor je reactie! Ik ben momenteel al twee maanden opgenomen in het ziekenhuis. Burn-out/depressie klinkt de diagnose. Ik kon niet meer. Het gaat nu stilletjes aan beter maar heb nog een hele weg voor de boeg. We komen er wel! Het is nu leren kwestie van mijn grenzen te leren kennen en ze te kunnen aangeven zonder ze te moeten verleggen.
Dag Maarten, dankjewel voor je openlijkheid! Zelf ben ik ook ongeveer een jaar thuis nu. Van zodra ik terug een beetje kon lezen heb ik jouw boek ter hand genomen en het heeft me heel veel steun gegeven. Die herkenbaarheid doet zoveel!
Zelf ben ik nu aan een stage begonnen om aan te voelen hoe het lukt om terug iets te doen, zonder de druk van een nieuwe werkgever of de oude werkgever… Ik merk dat dit niet zo evident is maar ben ontzettend dankbaar dat ik dit kan doen. Het is echter niet een gangbare zaak om een stage te doen vanuit burn-out. Aangezien ik zelf hier veel baat bij heb, zou ik deze manier van integratie willen promoten, om anderen ook te helpen.
Ik ben een blog begonnen om mijn verhaal de wereld in te sturen. Hopelijk kan ik hiermee ook mensen steunen of instanties doen begrijpen dat dit belangrijk is.
Je kan het lezen op http://www.openbedrijvendag.be/theinternship en daar kies je de blog van Sofie.
Groetjes,
Sofie
Dag Sofie,
Tot mijn eigen schande merk ik dat ik je blog nog niet volgde. Dat is bij deze rechtgezet! Ik ben blij te lezen dat het je lukt om aan de slag te blijven, en dat je inmiddels meer over jezelf leert. Ik hoop dat je uiteindelijk helemaal op het juiste spoor in je leven geraakt (maar neem er je tijd voor, overhaast niks 🙂
Warme groet,
Maarten
Over burn-out, vandaag en morgen in de Standaard. Ik kijk uit naar het interview met journaliste Goedele Devroy. Net als Goedele hebben wij een ernstig gehandicapte zoon, maar naar mijn gevoel is de zorg voor hem geen mede-oorzaak voor mijn burn-out geweest. Tien maanden na mijn eigen crash heb ik een jaar volledige loopbaanonderbreking genomen. Op aanraden van verschillende mensen ben ik ook een blogje begonnen. http://annasblogeenjaarertussenuit.wordpress.com
Groeten
Ann(a)
Dag Ann, bedankt voor je reacties. Ik lees je blog met plezier. En ik ben blij dat je dit jaar, met die loopbaanonderbreking, voldoende tijd neemt om voor jezelf te zorgen. Want je kunt maar voldoende energie in de zorg voor iemand anders steken, als je ook goed voor jezelf zorgt en je eigen energie op peil houdt.
Warme groet,
Maarten
Beste , ikzelf ben al een maand of 3 thuis met een burn out . Mijn dokter raadde me aan een boek hierover te lezen maar ik vond niet meteen mijn ding tot ik hierop kwam .
Ik zoek echt een boek van iemand die zijn ervaringen wil delen en geen boek met vooral medische en psychologische uitleg . Is uw boek ook in de handel verkrijgbaar ?
Beste Wendy, ik denk niet dat Opgebrand nog fysiek in de rekken ligt, maar je kunt het zeker nog bestellen bij de boekhandelaars. O.a. Standaard Boekhandel heeft opgebrand nog in zijn online aanbod zitten, en ook bij webwinkels als bol.com kun je het nog kopen. Je kunt het ook in zo’n 180 bibliotheken in Vlaanderen ontlenen.
Maarten,
Je schrijft echt super.
Ik herhaal alleen wat hierboven is gezegd … toen ik na mijn ‘crash’ de fut vond om (al liggend 😉 op de iPad te lezen, kwam ik op je blog terecht. Ein-de-lijk vond ik een verhaal waarin ik me herkende. Ik heb enorm veel gehad aan je site. Net als Enerziek vind ik het belangrijk om ons verhaal online te delen. Ik schrijf over mijn burn-out op http://www.tragegazelle.com en verwijs daar ook naar jouw verhaal.
Groetjes.
Hallo Maarten,
Ik heb je verhaal gelezen en zeer veel herkenning gezien, wat mij een gevoel van opluchting gaf was dat je ook medicatie ging gebruiken, ik gebruik dit zelf ook een maand of 7 maar heb er toch wat moeite mee zo nu en dan. Gebruik jij de medicatie nu nog steeds?
Groetjes
Dag Jaap, ik gebruik de medicatie nog steeds, inderdaad. Eerdere pogingen om te stoppen hebben me geleerd dat ik nog niet sterk genoeg ben om mijn mentale evenwicht zonder medicatie te bewaken en te bewaren. Ik ben niet van plan ze eeuwig te blijven nemen, maar ik neem ze liever wat te lang dan wat te kort.
Warme groet,
Maarten
Dag Maarten
Mooi en moedig dat je dit allemaal deelt en verwerkt…!
Kan ik je ook contacteren via mail?
Groetjes Ann
Beste Maarten,
Jouw boek opgebrand geeft me zoveel hoop! Zo herkenbaar, eindelijk iemand die begrijpt hoe ik me voel. De zaken die je zegt zoals het alleen willen zijn, weg van alles en iedereen, het niet willen praten met anderen, die rust vinden in jezelf, … zo voel ik me ook. De tekst van je vrouw is zo herkenbaar voor mijn man. Ik kreeg constant paniekaanvallen, elke dag opnieuw, wanneer ik werkte, thuis kwam, bij familie ging, op vakantie,.. Ik ben teamleader en kon zelf geen normaal gesprek meer voeren met mijn team. Ik kon het gewoon niet meer, wanneer iemand iets vertelde drong het gewoonweg niet meer door tot me. Het interesseerde me gewoonweg niet meer. Tot ik bij de dokter ging en na het eerste woord begon te huilen, ik huil nooit. Ik ben nu een maand en half thuis verplicht en volg therapie, neem pillen tegen paniekaanvallen en kalmeermiddelen. Mensen moeten sneller aan de alarmbel trekken, ik voelde me al jaren zo maar wat doet een mama, voor haar gezin zorgen , werken, .. tot de moment dat je lichaam stop zegt. Blijkt nu door therapie te volgen dat mijn ganse leven bestaat uit het woord MOETEN, ik moet dit doen en ik moet dat doen. Alles voor een ander en niks voor jezelf … ik heb nog een lange weg te gaan mar jouw boek lezen deed me goed, bedankt daarvoor.