Flarden Boekenbeurs

Jawel, ik heb mijn eerste Boekenbeurs als auteur overleefd. Terwijl schuin over mij, bij Borgerhoff en Lamberigts, de hysterische volksmassa’s het gangpad blokkeerden om een glimp op te vangen van Thuis-hottie Mathias Vergels, mocht ik het genoegen smaken een signeertafeltje te delen met enkele boeiende mede-auteurs.

Eerst Hilde Demeurie, die steevast enkele proevertjes uit haar kookboeken op haar signeertafel heeft staan. ‘Wanneer het hier vol schoolklassen loopt, moet ik mijn chocomoesjes vaak verbergen, anders zijn ze in geen tijd allemaal op. Mijn groentehapjes mogen ze wel proeven.’

Daarna Paul Broos, een gepensioneerde professor en chirurg die een heleboel oud-collega’s, oud-assistenten, oud-stagiairs en oud-studenten aantrok. Een van die studenten kwam zelfs een beduimelde, half gescheurde cursus laten signeren: ‘Professor, ik heb uw allerlaatste les nog meegemaakt!’

En ik? Wel, ik beleefde ook enkele memorabele momenten.

___
“Is dit je eerste boek?”
“Dit is mijn eerste boek in tien jaar, en mijn eerste persoonlijke verhaal, ja.”
“Een nieuwe start dus. Een nieuwe start van je leven. Succes.”
“Eh, dank je?”

___
“Waarover gaat het?”
“Dit is het verhaal van mijn eigen burn-out.”
“Ah, het is dus geen kinderboek?”
“Euh, neen.”

___
“Wij zoeken een boek over psychologie.”
“Nou, burn-out is natuurlijk een stukje psychologie, en hier achter mij staan nog wel enkele titels die met psychologie te maken hebben.”
“Nee, we zoeken iets specifieks, over de psychologie van holebi’s.”
“…”

___
“Ik hoef het niet te kopen, hoor. Ik maak een lijstje voor de bibliotheek. Maar het is altijd leuk als je het boek al eens vastgehad hebt.”
“Ah. Eh, ja, zeker?”

___
“Is dat hier dat Johan Museeuw straks komt?”
“Museeuw? Nee, ik zit hier de rest van de namiddag.”
“Ah, ze hadden mij gezegd dat Museeuw hier zou zitten.”
“…”

___
“Ik ben er nu al drie jaar aan bezig, en nog steeds zit mijn roman niet goed. En toen las ik dat jij plots wel al een boek uit had, veel sneller dan ik. En toen dacht ik: ik kan er maar beter mee stoppen.”
“Maar neen, ik weet zeker dat jouw boek prachtig wordt. Ik kijk er al drie jaar naar uit hoor. Eerlijk waar.”

___
“Kun je mijn exemplaar nog eens tekenen?”
“Maar dat heb ik deze zomer toch al gedaan?”
“Ja, maar nu met de datum van de Boekenbeurs erbij.”
“Ja mama.”

Uiteindelijk heb ik vier of vijf mensen gelukkig gemaakt met een handgeschreven wens en signatuur. (En nee, daar tel ik mijn mama niet bij.) Met speciale dank aan Maartje, die eigenhandig het lot in een gunstigere richting heeft gedwongen door als allereerste een exemplaar van Opgebrand te kopen en te laten signeren.