Het was een ongelofelijk toeval. Precies op de dag dat ik mijn eigen burn-outverhaal op mijn blog plaatste, verscheen er een column van CEO Saskia Van Uffelen in De Tijd. ‘Eén telefoontje’. Eén telefoontje zette haar wereld op zijn kop. Eén telefoontje vertelde haar dat een personeelslid plots overleden was aan een hartfalen. Op zijn veertigste. Eén telefoontje deed haar beseffen dat ondernemers hun werknemers niet kunnen blijven uitrekken als elastieken.
Het verhaal kreeg navolging. Een week later volgden verschillende CEO’s haar oproep, en getuigden ze in dezelfde krant hoe zij proberen de stress bij hun werknemers te verminderen.
In Het Nieuwsblad getuigde reporter Lotte Debrouwere dan weer over haar burn-out. ‘Ik wens niemand een burn-out toe, maar misschien toch wel een beetje’. Werknemers leggen zichzelf al genoeg druk op, zei ze, daar hoeven CEO’s niet nog méér bovenop te doen. Haar getuigenis is sterk en eerlijk, zeker waar ze bekent dat ze zich er lang voor geschaamd heeft.
Vorige week was er dan het moedige opiniestuk van Erika Van Tielen in De Morgen. (Dezelfde De Morgen waarin ik ook mijn burn-outverhaal mocht doen, en dat was deze keer géén toeval :-)) Een totaal gebrek aan feedback en waardering heeft haar aan de rand van een burn-out gebracht, zo schrijft ze. En het is aan de bazen om daar iets aan te veranderen.
De bekentenis van Erika sloeg in als een bom. Haar tekst werd massaal gedeeld op internet, er volgden talloze lezersreacties en opiniestukken die erop voortborduurden – zoals deze van Luc Dewulf, of deze van Fons Leroy. Niet alleen in de kranten overigens, ook elders op internet verschenen stukjes over (bijna-)uitgeblust zijn.
En midden in de burn-outboom in de media, op vrijdagmiddag, kreeg ik telefoon van een redactiemedewerker van De Zevende Dag. Of ik even een paar vragen wilde beantwoorden voor hun research? Wat ik vond van de opinie van Erika Van Tielen? Aan welke oplossingen ik zoal dacht om burn-outs te kunnen vermijden? Of ik al gehoord had van het bedrijf Jusbox, dat haar werknemers ‘verplicht’ om slechts 4/5 te werken, en wat ik daarvan vond? En – helemaal als laatste vraag – of ik bereid zou zijn om zelf deel te nemen aan een debat?
Ik pruttelde nog even dat ik nog nooit op televisie ben geweest en dat ik niet weet of ik dat wel zal kunnen. En dat ik eigenlijk schrik heb om live voor mensen te spreken.
Twee dagen later was ik op de nationale televisie.
Alweer een opgebrand geval 
En dat deed je goed. Bedankt om je verhaal te delen, het was héél herkenbaar – ben zelf ook zo’n lotgeval die een burn-out nodig had om te kunnen groeien in mijn job en levenskwaliteit.
Nog een erg late dankjewel voor je reactie, Sabine 🙂