30 dagen stilte: week 4

Dag 23: satelliet

Ik werk vandaag niet in Brussel, maar in een satellietkantoor in Gent. Een open ruimte met twintig vrije werkplekken, waar iedere keer weer andere mensen zitten te werken. Sommigen om een dag te telewerken, anderen in afwachting van een vergadering of plaatsbezoek op locatie. Niemand durft hier lange of luidruchtige praatjes maken, het voelt een beetje aan als roepen in een kerk. Telefoontjes gebeuren met de nodige schroom – velen zonderen zich er zelfs even voor af in een vergaderzaal. Of hoe werken met een grote groep onbekenden één groot stiltemoment kan blijken.

Dag 24: hoekjes en zeteltjes

Het blijkt niet zo moeilijk om in een groot kantoorgebouw stilteplekjes of stiltehoekjes te vinden. Er zijn wachtruimtes voor bezoekers, waar je even van stilte kunt genieten in comfortabele zeteltjes. Er is altijd wel ergens een vergaderzaal die een half uurtje niet geboekt is, en waar je rustig uit het venster over de stille stad uit kunt staren. En als je veel geluk hebt, zoals ik, is er in het gebouw zelfs een bibliotheekruimte ingericht, waar je je even kunt terugtrekken tussen stille boekenrekken.

Dag 25: bibliotheken

Bibliotheken. Ook goeie plekken om stilte te zoeken. Ik vertoef graag in de stadsbibliotheek van Gent, op de Zuid. Strikt gesproken is het er nooit stil. Daarvoor lopen er te veel mensen rond. En toch voelt een bib echt aan als een plek vol stilte en ingetogenheid. Alsof de stilte uit de vloeren en de muren straalt en alle aanwezige geroezemoes overstemt. Het kan geen toeval zijn dat de bib een van de meest populaire plekken onder studenten is om te komen studeren.

Dag 26: meditatie

Ik weet niet of ik het hier al eens verteld heb, maar ik heb ooit een cursus mindfulness gevolgd. Ongeveer één keer per week doe ik nog eens een meditatie-oefening. Een half uurtje mediteren zorgt gewoonlijk voor meer rust en stilte in mijn hoofd. Ook al is het doel van mindfulness uitdrukkelijk NIET om je gedachten uit te zetten. De truc is alle gedachten, zorgen, emoties, todolijstjes en zelfverwijten die in je hoofd rondspoken, gewoon te observeren en te aanvaarden, zonder je erdoor te laten meeslepen en ze daardoor alsmaar groter te maken. Als dat lukt, voelt je hoofd minder als een pulserende kakofonie. Met een beetje innerlijke stilte voel je je op slag rustiger.

Dag 27: stiltegebied Bornem

Ik wil nog één ding uittesten: een erkend stiltegebied. Het dichtstbijzijnde stiltegebied is dat van Bornem, langs de Schelde. Volgens de wandelgids is het stukje aan het veer naar Driegoten het meest stille punt van het hele gebied, en dus trek ik daar naartoe. Het valt me op dat ik hier uit geen enkele windrichting nog het gesuis van autowegen kan horen, en dat er enkel niet-storende natuurgeluiden klinken – de essentie van een stiltegebied. Het vele water en groen straalt ook visuele rust uit.

Maar slecht karma achtervolgt mij. Er staat slechts één huis in een kilometer omtrek, en net op het moment dat ik er ben, beslist de bewoner dat het tijd is om zijn voetbalveldgrote graspleinen te maaien. Wat later vliegt er een helikopter over. En de stilte wordt ook ruw doorbroken wanneer er op de Schelde binnenschepen voorbij dieselen.

Conclusie? Een mooi en aangenaam stiltegebied, ik ben blij dat ik hier geweest ben. Maar het lot kan tegenwerken en zelfs hier je stiltemoment verstoren.

Dag 28: stiltelokaal op het werk

Ik zou het bijna vergeten: we hebben in onze afdeling een speciaal stiltelokaal! Een leegstaand bureau is anderhalf jaar geleden ingericht als een stille concentratiewerkplek. Twee bureautafels en één sta-tafel zijn ter beschikking voor iedereen die even ongestoord wil werken aan een taak. De regels zijn simpel: in het stiltelokaal wordt niet gebabbeld, wordt niet getelefoneerd, wordt geen dringend overleg gepleegd.

En die regels gelden uitdrukkelijk ook voor de leidinggevenden – bazen hebben soms de neiging te denken dat zij boven zulke afspraken staan 😉

Dag 29: de ochtendstond

Weet je wanneer het stil is? ’s Ochtends vroeg, als je erin slaagt om op te staan voor alle huisgenoten, en een kwartiertje lang beneden kunt rondhangen. Ik ben niet zo’n held in vroeger opstaan, maar vandaag lukt het me. Geen radio aan (ik snap niet zo goed waarom mensen ’s ochtends al met het nieuws uit de buitenwereld geconfronteerd willen worden), de inwonende katten het zwijgen opleggen met natvoer, en gewoon een paar minuutjes de slaap uit mijn lijf laten wegdrijven terwijl de stilte van de nacht nog even in de kamer blijft talmen.

Dag 30: leren luisteren

Ik heb nu 29 dagen lawaai ontlopen en stilte opgezocht. Maar heb ik ook zelf voor stilte gezorgd?

Mij is geleerd dat je stil moet kunnen zijn om een goed gesprek te voeren. Stilte waarin je ruimte geeft aan de ander om te vertellen, en aan jezelf om te luisteren en te begrijpen. Ik besef plots dat ik daar deze week niet zo goed in ben geweest. Eergisteren bijvoorbeeld. Samen met een collega zat ik bij een van de bazen, voor een belangrijk overleg. We staken al onze energie in ons eigen punt naar voren brengen en argumenten voor Ons Eigen Gelijk aandragen. In plaats van even stil te zijn en te luisteren naar wat de ander eigenlijk verwacht en bedoelt. In plaats van stil te zijn en me te proberen in te leven in het gezichtspunt van de ander.

Ik probeer het vandaag anders te doen. Ik probeer minder zelf het woord te nemen en meer te luisteren naar collega’s. Ik weet niet of het gelukt is. Helpen jullie me onthouden dat ik het hen eens vraag?